Եթե աղոթել սովորեցնեք ձեր երեխաներին՝ ձեր համար են աղոթելու: Եթե սեր սովորեցնեք՝ ձե՛զ են սիրելու:

Դուք հնձան տեսե՞լ եք: Ես տեսել եմ, իմ պապական տան նկուղում: Հայրս ու հորեղբայրս ընտրանի խաղողը բերում, լցնում էին այնտեղ, բոբկացած մտնում էին մեջը ու սկսում էին տրորել հազարավոր ողկույզները, իսկ մենք` փոքրերս, հավաքվում էինք ծորակի մոտ և նայում էինք, թե ինչպես էր պղտոր, փրփրուն հյութը գուռից հոսում դույլերի մեջ:

Շոգագետներն ու ուշագնացաբաններն ասում են՝ տնից դուրս մի՛ եկեք, ջրագետներն ասում են՝ օրական ձեր մարմնի քաշին հավասար ջուր խմեք, հրշեջները հորդորում են դյուրավառ նյութերի մոտ բարձր չծիծաղել։ Քաղաքն արևային պաշարման ա ենթարկվել։

...Ստամբուլ, Երկրորդ աշխարհամարտին տարիներն էին: Փողոցին մեջ փոխված էին խաղերն անգամ: Պատերազմ-պատերազմ կխաղային շատերը. մեկը կըլլար գերմանացի, ուրիշ մը՝ ռուս, անգլիացի, ամերիկացի, ու կռիվը անպակաս էր միշտ:

Հարցազրույցներից մեկի ժամանակ Բիլ Գեյթսին հարցնում են. -Աշխարհում կա՞ մարդ, որ Ձեզանից հարուստ է: Բիլ Գեյթսը պատասխանում է. «Այո՛, կա ավելի հարուստ մեկը...

Բոլոր ժամանակներում էլ աշխարհ են եկել նոր հավեր, որ երկաթե ձվեր են ածել: Բայց այդ ձվերից ոչ ճուտ է դուրս եկել, ոչ ձվածեղ է ստացվել, ոչ ձվախաշու, ոչ գոգլի-մոգլի: Բա որ մարդ ասելու բան ունենա, ասել չկարողանա, միտքը շիկացած լինի, սիրտը՝ բորբոքված, պարզ խոսելուց կվախենա՞: Ուզում եմ իմանալ, թե նրանք ի՞նչ են հասկանում ավանդույթ ասելով: Իրենք իրենցով լցված դատարկ ապաշնորհները. մշտական բանագողությու՞նը, չափածո պահածոնե՞րը, ախր դրանք ի՞նչ կապ ունեն բանաստեղծության հետ, որ դեռ ավանդական էլ կոչվեն...

Ինչպես են հայտնիները դիմավորում Նոր տարին, որտեղ են հայտնիներն անցկացնում արձակուրդը, ինչպես են հայտնիները կլպում մանդարինը․․․ Հայտնիները․․․ Հայտնիները․․․

«ՀԱՅ ազգը, որին թեև աշխարհի հզորները զլանում են այս երկրագնդի վրա հատկացնել ինքնուրույն և խաղաղ ապրելու մի տեղ և անգամ զրկում են նրան ապրելու իրավունքից, նրանք այդ ուժեղները, նույնիսկ չեն տեսնում հազարավոր հիասքանչ ճարտարապետական կոթողներով լեցուն հայերի բնիկ երկիրը, որտեղ հայերն ապրել են կապված անքակտելի և անժխտելի կապերով քաղաքակիրթ մարդկության և առավելապես Եվրոպայի ժողովուրդների հետ:

․․․Նեղ, անհարմար աստիճաններով ես բարձրացա վաղուց լքված ձեղնահարկ։ Վերևում տաք էր, չոր, կիսամութ։ Տանիքի փոքր ճեղքերից ներս ընկնող, համարյա շոշափելի լույսի բարակ սյուների մեջ պարում էին փոշու հատիկները...

Քյուրդերը, չափազանց հետամնաց ժողովուրդ լինելով հանդերձ, հոգով արի և ընդունակ ցեղ են: Տիգրանակերտ նահանգի արևելյան մասը, Բաղեշի նահանգի գրեթե կեսը, ամբողջ Կորդվաց լեռները և Մասիսներից մինչև Մուսուլ (բացի Սիարտխուբից, որը Ասորեստան էր) քյուրդերով բռնված էին: